Святое Дабравесце (па Беларуску) пераклад Бiблейскай камiсii БПЦ МП

Святое Дабравесце паводле Марка

◄◄ | ◄ | Глава ⚫ | ► | ►►

¹ І зноў пачаў вучыць каля мора, і сабралася да Яго народу мноства, так што Ён увайшоў у лодку на моры і сядзеў, а ўвесь народ быў на зямлі пры моры.

² І навучаў іх многа прытчамі, і гаварыў ім у павучэнні Сваім:

³ слухайце: вось, выйшаў сейбіт сеяць;

⁴ і сталася, калі сеяў, адно ўпала пры дарозе, і наляцелі птушкі ды падзяўблі тое;

⁵ іншае ўпала сярод камення, дзе няшмат было зямлі, і неўзабаве ўзышло, бо зямля была неглыбокая;

⁶ калі ж сонца паднялося - завяла і, не маючы кораня, засохла;

⁷ іншае ўпала ў церні, і выраслі церні і заглушылі яго, і яно не дало плоду;

⁸ а іншае ўпала на добрую зямлю і дало плод, што падымаўся і ўзрастаў, і ўрадзіла па трыццаць, і па шэсцьдзесят, і па сто.

⁹ І казаў: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

¹⁰ Калі ж Ён застаўся адзін, тыя, што былі пры Ім, разам з дванаццаццю спыталі Яго аб прытчы.

¹¹ І сказаў ім: вам дадзена ведаць тайны Царства Божага, а тым, хто звонку, у прытчах усё даецца;

¹² каб яны, гледзячы, бачылі і не ўспрымалі, і, слухаючы, чулі і не разумелі, каб не звярнуліся і не былі ім адпушчаныя грахі.

¹³ І кажа ім: не разумееце прытчы гэтай? Як жа ўсе прытчы зразумееце?

¹⁴ Сейбіт слова сее.

¹⁵ І вось тыя, што пры дарозе, дзе сеецца слова: калі пачуюць, адразу прыходзіць сатана і забірае пасеянае ў сэрцах іх.

¹⁶ Таксама і пасеянае сярод камення - гэта тыя, якія, пачуўшы слова, адразу прымаюць яго з радасцю,

¹⁷ але не маюць кораня ў сабе і нетрывалыя; калі настане ўціск або ганенне з-за слова, адразу спакушаюцца.

¹⁸ А ў цернях пасеянае - гэта тыя, што чуюць слова,

¹⁹ але турботы гэтага веку і спакуса багацця ды іншыя захапленні, уваходзячы ў іх, заглушаюць слова, і яно застаецца бясплодным.

²⁰ А пасеянае на добрай зямлі - гэта тыя, якія слухаюць слова і прымаюць, і даюць плод па трыццаць, і па шэсцьдзесят, і па сто.

²¹ І сказаў ім: хіба свечка прыносіцца, каб паставіць яе пад пасудзіну ці пад ложак? хіба не дзеля таго, каб паставіць яе на падсвечнік?

²² Бо няма нічога таемнага, каб не стала яўным, і нішто не бывае схавана, каб не адкрылася.

²³ Калі хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

²⁴ І казаў ім: заўважайце, што чуеце. Якою мераю мераеце, такою і вам адмераецца, і дададзена будзе вам, хто слухае.

²⁵ Бо хто мае, таму дадзена будзе, а хто не мае, адымецца ў яго і тое, што мае.

²⁶ І казаў: так і Царства Божае, як чалавек, калі кіне зерне ў зямлю;

²⁷ і спіць, і ўстае ўночы і ўдзень, а як насенне ўзыходзіць і расце, не ведае ён.

²⁸ Бо зямля сама па сабе родзіць напачатку зелень, потым колас, тады напаўняе зерне ў коласе.

²⁹ Калі ж выспее плод, адразу пасылае серп, бо надышло жніво.

³⁰ І казаў: з чым параўнаем Царства Божае? Ці якой прытчаю выявім яго?

³¹ Яно як зерне гарчычнае, што, калі сеецца ў зямлю, то меншае за ўсё насенне на зямлі,

³² а калі пасеяна, вырастае і робіцца большым за ўсю зеляніну і пускае вялікае галлё, так што ў засені яго могуць знайсці прытулак птушкі нябесныя.

³³ І многімі такімі прытчамі абвяшчаў ім слова, наколькі маглі яны слухаць.

³⁴ Без прытчы не прамаўляў да іх, а вучням Сваім асобна тлумачыў усё.

³⁵ І кажа ім у той дзень з надыходам вечара: пераправімся на той бок.

³⁶ І яны, адпусціўшы людзей, бяруць Яго з сабою, як Ён быў у лодцы; і яшчэ лодкі былі з Ім.

³⁷ І ўзнялася ад ветру вялікая бура; хвалі захлёствалі лодку, так што яна ўжо напаўнялася.

³⁸ А Ён на карме спаў на ўзгалоўі. І будзяць Яго, і кажуць Яму: Настаўнік! хіба не хвалюе Цябе, што мы гінем?

³⁹ І, устаўшы, Ён забараніў ветру і кажа мору: сціхні, перастань. І суняўся вецер і настала ціша вялікая.

⁴⁰ І кажа ім: чаго вы такія палахлівыя? як гэта не маеце веры?

⁴¹ І напоўніліся страхам вялікім, і гаварылі між сабою: хто ж гэта Ён, калі і вецер, і мора слухаюцца Яго?