Святое Дабравесце (па Беларуску) пераклад Бiблейскай камiсii БПЦ МП

Святое Дабравесце паводле Лукi

◄◄ | ◄ | Глава ⚫ | ► | ►►

¹ І сталася пасля гэтага: Ён праходзіў па гарадах і вёсках, прапаведуючы і дабравесцячы Царства Божае, і дванаццаць з Ім,

² і некаторыя жанчыны, што былі ацалёныя ад духаў злых і немачаў: Марыя, званая Магдалінаю, з якой выйшла сем дэманаў,

³ Іаанна, жонка Хузы, домаўпраўніка Ірадавага, і Сусанна, і многія іншыя, што служылі Яму маёмасцю сваёй.

⁴ Калі ж сабралася мноства народу і з усіх гарадоў папрыходзілі да Яго, Ён сказаў прытчай:

⁵ Выйшаў сейбіт сеяць насенне сваё; і калі сеяў, адно ўпала пры дарозе і было патаптана, і птушкі нябесныя падзяўблі яго;

⁶ а іншае ўпала на камень і, узышоўшы, засохла, бо не мела вільгаці;

⁷ а іншае ўпала ў церні, і выраслі церні і заглушылі яго;

⁸ а іншае ўпала на добрую зямлю і, узышоўшы, урадзіла плод у сто крат. Сказаўшы гэта, Іісус заклікаў: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

⁹ Вучні ж Яго пыталіся ў Яго, кажучы: што б значыла прытча гэта?

¹⁰ Ён жа сказаў: вам дадзена ведаць тайны Царства Божага, а астатнім - у прытчах, каб яны бачачы не бачылі і чуючы не разумелі.

¹¹ Вось што значыць прытча гэтая: насенне ёсць слова Божае;

¹² і якое пры дарозе - гэта тыя, што слухаюць, але потым прыходзіць дыявал і забірае слова з сэрцаў іх, каб не ўверавалі яны і не былі збаўленыя;

¹³ а якое на камені ўпала - гэта тыя, што, пачуўшы, з радасцю прымаюць слова, але яны не маюць кораня і да часу веруюць, а ў час выпрабавання адпадаюць;

¹⁴ а што ўпала ў церні - гэта тыя, што пачулі, але турботамі, багаццем і ўцехамі жыццёвымі на шляху сваім заглушаюцца і не даюць плёну;

¹⁵ а што на добрай зямлі - гэта тыя, што, пачуўшы слова, захоўваюць яго ў шчырым і добрым сэрцы і даюць плод у цярплівасці. Сказаўшы гэта, Іісус заклікаў: хто мае вушы, каб чуць, няхай чуе!

¹⁶ Ніхто, запаліўшы свечку, не пакрывае яе пасудзінай або не ставіць пад ложак, а ставіць яе на падсвечнік, каб тыя, што ўваходзяць, бачылі святло.

¹⁷ Бо няма нічога таемнага, што б не стала яўным, ні схаванага, што б не стала вядомым і не выявілася.

¹⁸ Так што сачыце, як вы слухаеце; бо хто мае, таму дадзена будзе, а хто не мае, адымецца ў таго і тое, што ён думае, нібы мае.

¹⁹ І прыйшлі да Яго Маці і браты Яго, і не маглі даступіцца да Яго з-за натоўпу.

²⁰ І паведамілі Яму, кажучы: Маці Твая і браты Твае стаяць на дварэ і хочуць Цябе ўбачыць.

²¹ Ён жа сказаў ім у адказ: Маці Мая і браты Мае - гэта тыя, што слухаюць слова Божае і выконваюць яго.

²² І сталася ў адзін з тых дзён: увайшоў Ён у лодку з вучнямі Сваімі і сказаў ім: пераправімся на той бок возера. І яны адплылі.

²³ Калі ж плылі, Ён заснуў. І наляцеў бурны вецер на возера, і пачало заліваць іх, і былі яны ў небяспецы.

²⁴ І, падышоўшы, разбудзілі Яго і сказалі: Настаўнік! Настаўнік! мы гінем! Ён жа, устаўшы, забараніў ветру і хвалям вады, і яны супакоіліся і настала ціша.

²⁵ Тады Ён сказаў ім: дзе вера ваша? Яны ж, спалоханыя, дзівіліся і казалі адзін аднаму: хто ж гэта Ён, што і вятрам загадвае і вадзе, і слухаюцца Яго?

²⁶ І прыплылі ў зямлю Гадарынскую, што насупраць Галілеі.

²⁷ Калі ж Ён выйшаў на зямлю, сустрэў Яго нейкі чалавек з горада, апантаны дэманамі з даўняга часу, і адзення не насіў ён, і ў доме не жыў, а ў магільных пячорах.

²⁸ Убачыўшы Іісуса і закрычаўшы, ён упаў перад Ім і моцным голасам сказаў: што Табе да мяне, Іісусе, Сыне Бога Ўсявышняга? малю Цябе, не муч мяне.

²⁹ Таму што загадаў Іісус духу нячыстаму выйсці з чалавека; бо доўгі час той хапаў яго, і звязвалі яго ланцугамі і аковамі, і сцераглі; але ён разрываў путы, і дэман гнаў яго ў пустыні.

³⁰ І спытаўся ў яго Іісус, кажучы: як імя тваё? Той адказаў: легіён; бо многа дэманаў увайшло ў яго.

³¹ І яны прасілі Іісуса, каб не загадаў ім ісці ў бездань.

³² Пасвіўся ж там вялікі статак свіней на гары; і папрасілі Яго дэманы, каб дазволіў ім увайсці ў іх. І дазволіў ім.

³³ І дэманы, выйшаўшы з чалавека, увайшлі ў свіней; і рынуўся статак з кручы ў возера і патануў.

³⁴ Пастухі ж, убачыўшы, што здарылася, пабеглі ды абвясцілі ў горадзе і ў вёсках.

³⁵ І людзі выйшлі пабачыць, што здарылася; і прыйшлі да Іісуса і знайшлі, што чалавек, з якога выйшлі дэманы, сядзіць каля ног Іісуса адзеты і пры розуме; і спалохаліся.

³⁶ А тыя, хто бачыў, расказалі ім, як быў выратаваны апантаны.

³⁷ І прасіў Яго ўвесь люд краю Гадарынскага адысці ад іх, бо страхам вялікім былі яны ахоплены. І Ён, увайшоўшы ў лодку, вярнуўся.

³⁸ А чалавек, з якога выйшлі дэманы, прасіў Яго, каб быць з Ім. Але Іісус адпусціў яго, кажучы:

³⁹ вяртайся ў дом твой і расказвай, што зрабіў табе Бог. І ён пайшоў, абвяшчаючы па ўсім горадзе, што зрабіў яму Іісус.

⁴⁰ І сталася: калі вярнуўся Іісус, народ прыняў Яго, бо ўсе чакалі Яго.

⁴¹ І вось прыйшоў чалавек, імем Іаір, які быў старэйшынам сінагогі; і, упаўшы да ног Іісуса, ён прасіў Яго ўвайсці ў дом яго,

⁴² бо ў яго была адзіная дачка, гадоў дванаццаці, і яна памірала. Калі ж Ён ішоў, народ напіраў на Яго.

⁴³ І жанчына, якая мела кровацячэнне ўжо дванаццаць гадоў, і патраціла на лекараў усю маёмасць ды ні ў аднаго не магла вылечыцца,

⁴⁴ падышоўшы ззаду, дакранулася да краю вопраткі Яго; і адразу спынілася кровацячэнне ў яе.

⁴⁵ І сказаў Іісус: хто дакрануўся да Мяне? Калі ж адмаўляліся ўсе, казаў Пётр і тыя, што з ім: Настаўнік! народ абступіў Цябе і напірае, а Ты гаворыш: хто дакрануўся да Мяне?

⁴⁶ Але Іісус сказаў: дакрануўся нехта да Мяне, бо Я адчуў сілу, што выйшла з Мяне.

⁴⁷ Жанчына, убачыўшы, што не ўтаілася, дрыжучы, падышла і, упаўшы перад Ім, паведаміла Яму перад усім народам, з якой прычыны дакранулася да Яго і як ацалілася адразу.

⁴⁸ Ён жа сказаў ёй: мацуйся, дачка! вера твая ўратавала цябе; ідзі з мірам.

⁴⁹ Яшчэ калі Ён гаварыў, прыходзіць нехта з дому старэйшыны сінагогі і кажа яму: памерла дачка твая, не турбуй ужо Настаўніка.

⁵⁰ Іісус жа, пачуўшы гэта, сказаў, звяртаючыся да яго: не бойся, толькі веруй, і яна будзе ўратаваная.

⁵¹ І, прыйшоўшы ў дом, Ён не дазволіў увайсці нікому, апрача Пятра, Іаана і Іакава, і бацькі дзяўчынкі і маці.

⁵² Усе плакалі і рыдалі па ёй. Ён жа сказаў: не плачце, яна не памерла, а спіць.

⁵³ І насміхаліся з Яго, ведаючы, што яна памерла.

⁵⁴ Ён жа, выправадзіўшы ўсіх прэч і ўзяўшы яе за руку, усклікнуў, кажучы: дзяўчынка! устань.

⁵⁵ І вярнуўся дух яе і паднялася адразу; і Ён загадаў даць ёй есці.

⁵⁶ І моцна ўразіліся бацькі яе. Ён жа загадаў ім не расказваць нікому пра тое, што адбылося.