Бiблiя беларуская - пераклад Василя Сёмухи
(1995, Минск)

Паводле Лукаша

◄◄ | ◄ | Глава ⚫ | ► | ►►

¹ Набліжалася сьвята праснакоў, якое называлася Пасхаю;

² і намышлялі першасьвятары і кніжнікі, як бы загубіць Яго, бо баяліся народу.

³ І ўвайшоў сатана ў Юду, празванага Іскарыётам, аднаго зь ліку дванаццацёх,

⁴ і ён пайшоў і гутарыў зь першасьятарамі і начальнікамі, як Яго выдаць ім.

⁵ Яны ўзрадаваліся і згадзіліся даць яму грошай;

⁶ і ён абяцаўся, і шукаў зручнага часу, каб выдаць Яго ім ня прылюдна.

⁷ І настаў дзень праснакоў, у які трэба было закалоць пасхальнае ягня;

⁸ і паслаў Ісус Пятра і Яна, сказаўшы: ідзеце, прыгатуйце нам есьці пасху.

⁹ А яны сказалі Яму: дзе скажаш нам прыгатаваць?

¹⁰ Ён сказаў ім: вось, пры ўваходзе вашым у горад сустрэнецца з вамі чалавек, які нясьціме збанок вады; ідзеце сьледам за ім у дом, у які ўвойдзе ён.

¹¹ і скажэце гаспадару дома: Настаўнік кажа табе: дзе пакой, у якім бы Мне есьці пасху з вучнямі Маімі?

¹² І ён пакажа вам сьвятліцу вялікую засланую; там прыгатуйце.

¹³ Яны пайшлі і знайшлі, як сказаў ім, і прыгатавалі пасху.

¹⁴ І калі настала гадзіна, Ён узьлёг, і дванаццаць апосталаў зь Ім,

¹⁵ і сказаў ім: вельмі хацеў Я есьці з вамі гэтую пасху раней Маіх пакутаў,

¹⁶ бо кажу вам, што ўжо ня буду есьці яе, пакуль яна ня ўчыніцца ў Царстве Божым.

¹⁷ І ўзяўшы чару і падзякаваўшы, сказаў: прымеце яе і падзялеце паміж сабою;

¹⁸ бо кажу вам, што ня буду піць ад плоду вінаграднага, пакуль ня прыйдзе Царства Божае.

¹⁹ І ўзяўшы хлеб і падзякаваўшы, пераламаў і падаў ім, кажучы: гэта ёсьць Цела Маё, якое за вас аддаецца; гэта выконвайце на ўспамін пра Мяне.

²⁰ Таксама і чару пасьля вячэры, кажучы: гэтая чара ёсьць новы запавет у Маёй Крыві, якая за вас праліваецца;

²¹ і вось, рука прадажніка Майго са Мною за сталом;

²² у астатнім, Сын Чалавечы ідзе, як прадвызначана; але гора таму чалавеку, якім Ён выдаецца.

²³ І яны пачалі пытацца адзін у аднаго, хто б зь іх быў той, які гэта зробіць.

²⁴ А была і спрэчка паміж імі, хто зь іх павінен уважацца за большага.

²⁵ Ён жа сказаў ім: цары валадараць над народамі і ўлады іхнія дабрадзеямі называюцца;

²⁶ а вы ня так: але хто з вас большы, будзь як меншы, і начальнік будзь, як слуга.

²⁷ Бо хто большы: той, хто ўзьлягае, ці хто слуга? Ці ня той, хто ўзьлягае? А Я сярод вас, як слуга.

²⁸ Але вы трывалі са Мною ў гаротах Маіх,

²⁹ і Я запавядаю вам, як запавядаў Мне Айцец Мой, Царства,

³⁰ каб елі і пілі на бяседзе Маёй у Царстве Маім, і каб селі на пасадах судзіць дванаццаць каленаў Ізраілевых.

³¹ І сказаў Гасподзь: Сымоне! Сымоне! вось, сатана прасіў, каб сеяць вас як пшаніцу;

³² але Я маліўся за цябе, каб не зьмізарнела вера твая; і ты некалісь, навярнуўшыся, умацуй братоў тваіх.

³³ Ён адказваў: Госпадзе! з Табою я гатовы і ў цямніцу і на сьмерць ісьці.

³⁴ Але Ён сказаў: кажу табе, Пётр, не засьпявае певень сёньня, як ты тройчы зрачэшся, што ня ведаеш Мяне.

³⁵ І сказаў ім: калі я пасылаў вас безь мяшка і бяз торбы і без абутку, ці мелі вы ў чым нястачу? Яны адказвалі: ні ў чым.

³⁶ Тады Ён сказаў ім: але цяпер, хто мае мяшок, той вазьмі яго, таксама і торбу; а ў каго няма, прадай вопратку сваю і купі меч;

³⁷ бо маўляю вам, што мусіць збыцца на Мне і гэтае напісанае: "і да зладзеяў залічаны". Бо тое, што пра Мяне, канчаецца.

³⁸ Яны сказалі: Госпадзе! вось, тут два мечы. Ён сказаў ім: досыць.

³⁹ І выйшаўшы пайшоў як звычайна на гару Аліўную; за Ім сьледам пайшлі і вучні Ягоныя.

⁴⁰ А прыйшоўшы на месца, сказаў ім: малецеся, каб ня ўпасьці ў спакусу.

⁴¹ І Сам адышоў ад іх - як кінуць каменем, і, схіліўшы калені, маліўся,

⁴² кажучы: Войча! о, калі б Ты дабраволіў пранесьці чару гэтую міма Мяне! зрэшты, не Мая воля, а Твая хай будзе.

⁴³ І зьявіўся Яму анёл зь нябёсаў і мацаваў Яго.

⁴⁴ І ў змаганьні ўнутраным руплівей маліўся; і быў пот Ягоны, як кроплі крыві, што падалі на зямлю.

⁴⁵ Устаўшы з малітвы, Ён прыйшоў да вучняў, і застаў іх у сьне ад смутку,

⁴⁶ і сказаў ім: што вы сьпіце? устаньце і малецеся, каб ня ўпасьці ў спакусу.

⁴⁷ Калі Ён яшчэ казаў гэта, паявіліся людзі, а наперадзе іх ішоў адзін з дванаццацёх, называны Юда, і ён падышоў да Ісуса, каб пацалаваць Яго. Бо ён такі даў ім знак: каго я пацалую, Той і ёсьць.

⁴⁸ А Ісус сказаў яму: Юда ці цалаваньнем выдаеш Сына Чалавечага?

⁴⁹ Тыя, што былі зь Ім, бачачы, да чаго ўсё ідзе, сказалі Яму: Госпадзе! ці ня ўдарыць нам мечам?

⁵⁰ І адзін зь іх ударыў раба першасьвятаровага і адсек яму правае вуха.

⁵¹ Тады Ісус сказаў: пакіньце, даволі. І дакрануўшыся да вуха ягонага, загоіў яго.

⁵² А першасьвятарам і начальнікам храма і старэйшынам, якія сабраліся супроць Яго, сказаў Ісус: быццам на разбойніка выйшлі вы зь мечамі і каламі, каб узяць Мяне!

⁵³ Кожны дзень бываў Я з вамі ў храме, і вы не падымалі на Мяне рук, а цяпер - ваш час і ўлада цемры.

⁵⁴ Узяўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасьвятара. А Пётр ішоў сьледам зводдаль.

⁵⁵ Калі яны расклалі агонь сярод двара і селі разам, сеў і Пётр паміж імі.

⁵⁶ Адна служанка, убачыўшы яго каля агню і ўгледзеўшыся ў яго, сказала: гэты быў зь Ім.

⁵⁷ Але ён адрокся ад Яго, сказаўшы жанчыне: я ня ведаю Яго.

⁵⁸ Неўзабаве потым другі, убачыўшы яго, сказаў: і ты зь іх. Але Пётр сказаў гэтаму чалавеку: не.

⁵⁹ Прайшло з гадзіну часу, яшчэ нехта настойліва казаў: сапраўды, і гэты быў зь Ім, бо ён Галілеянін.

⁶⁰ Але Пётр сказаў таму чалавеку: ня ведаю, што ты кажаш. І адразу, калі яшчэ гаварыў ён, засьпяваў певень.

⁶¹ Тады Гасподзь, абярнуўшыся, паглядзеў на Пятра; і Пётр згадаў слова Госпада, як Ён сказаў яму: перш чым засьпявае певень, адрачэшся ад Мяне тройчы.

⁶² І выйшаўшы вонкі, горка заплакаў.

⁶³ Людзі, якія трымалі Ісуса, зьдзекі чынілі зь Яго і білі Яго;

⁶⁴ і накрыўшы Яго, білі Яго па твары і пыталіся ў Яго: скажы, хто выцяў Цябе?

⁶⁵ І шмат іншай кляцьбы вымаўлялі супраць Яго.

⁶⁶ І як настаў дзень, сабраліся старэйшыны народу, першасьвятары і кніжнікі, і ўвялі Яго ў свой сынедрыён,

⁶⁷ і сказалі: ці Ты Хрыстос? скажы нам. Ён сказаў ім: калі скажу вам, вы не паверыце;

⁶⁸ калі ж і спытаюся ў вас, ня будзеце адказваць Мне і не адпусьціце Мяне;

⁶⁹ ад сёньня Сын Чалавечы сядзе праваруч сілы Божай.

⁷⁰ І сказалі ўсе: дык Ты Сын Божы? Ён адказваў ім: вы кажаце, што Я.

⁷¹ А яны сказалі: якое яшчэ трэба нам сьведчаньне? бо мы самі чулі з вуснаў Ягоных!