Бiблiя беларуская - пераклад Василя Сёмухи
(1995, Минск)

Да Эфэсянаў

◄◄ | ◄ | Глава ⚫ | ► | ►►

¹ Дык вось я, вязень у Госпадзе, малю вас хадзіць годна званьня, у якое вы закліканы,

² з усёй пакорлівай мудрасьцю і лагоднасьцю і доўгай цярплівасьцю, у любові трываючы адзін аднаго,

³ імкнучыся захоўваць адзінства Духа ў саюзе міру.

⁴ Адно цела і адзін Дух, як вы і закліканы да адной надзеі вашага пакліканьня;

⁵ адзін Гасподзь, адна вера, адно хрышчэньне,

⁶ адзін Бог і Айцец усіх, Які над усімі, і праз усіх, і ўва ўсіх нас.

⁷ А кожнаму з нас дадзена мілата ў меру дару Хрыстовага.

⁸ Таму і сказана: "падняўшыся на вышыню, запаланіў паланёных і даў дары людзям".

⁹ А "падняўся" што азначае, як ня тое, што Ён і сыходзіў раней у прадонныя мясьціны зямлі?

¹⁰ Хто сыходзіў, Ён жа ёсьць і Той, Хто ўзышоў над усе нябёсы, каб напоўніць усё.

¹¹ І Ён паставіў адных апосталамі, другіх прарокамі, іншых дабравесьнікамі, іншых пастырамі і настаўнікамі,

¹² на дасканаленьне сьвятых, на дзею служэньня, на збудаваньне Цела Хрыстовага,

¹³ пакуль усе прыйдзем у адзінства веры і спазнаньня Сына Божага, у мужа дасканалага, у меру поўнага росту Хрыстовае паўнаты;

¹⁴ каб мы ня былі больш недаросткамі, якіх хістаюць і захапляюць усякія вятры навукі, каб падманам людзкім, штукарскай хітрынай увесьці ў змусту.

¹⁵ А каб у шчырай любові ўсе ўзрасталі ў Таго, Які ёсьць Галава, у Хрыста.

¹⁶ зь Якога ўсё цела, што складаецца і злучаецца праз розныя ўзаемна жыўналучныя сувязі, у меру дзеяньня кожнага асобнага чэлеса, атрымлівае прырост цела на збудаваньне самога сябе ў любові.

¹⁷ Таму я кажу і заклінаю Госпадам, каб вы болей не рабілі, як робяць астатнія народы ў марноце розуму свайго,

¹⁸ бо яны запамрочаныя ў розуме, адчужаныя ад жыцьця Божага з прычыны іхняга невуцтва і зжарсьцьвеласьці сэрца іхняга;

¹⁹ яны, дарэшты зьнячуліўшыся, аддаліся распусьце так, што робяць усякае паскудзтва ненасытна.

²⁰ Але вы ня так навучыліся ад Хрыста,

²¹ бо вы чулі пра Яго і ў Ім навучыліся, - бо ісьціна ў Ісусе, -

²² пазбыцца разам зь мінулым жыцьцём старога чалавека, які парахнее ў панадных пахацінствах,

²³ а абнавіцца духам розуму вашага

²⁴ і апрануцца ў новага чалавека, створанага ў падабенстве Божым, у праведнасьці і сьвятасьці ісьціны.

²⁵ Таму, адкінуўшы ману, гаварэце праўду кожны блізкаму свайму, бо мы чэлесы адзін аднаму.

²⁶ Гневаючыся, не грашэце: сонца хай ня зойдзе ў гневе вашым;

²⁷ і не давайце месца д'яблу.

²⁸ Хто краў, больш ня крадзь, а лепей працуй, робячы сваімі рукамі карыснае, каб было з чаго выдзяляць таму, хто мае патрэбу.

²⁹ Ніякае брыдкае слова хай ня выходзіць з вуснаў вашых, а толькі добрае на будаўніцтва ў веры, каб яно давала мілату слухачам.

³⁰ І не зьневажайце Духа Божага, Якім мы запячатаны ў дзень адкупленьня.

³¹ Усякае раздражненьне і лютасьць, і гнеў, і крык, і ліхаслоўе з усякаю злосьцю хай будуць выдалены з вас;

³² але будзьце адно да аднаго добрыя, спагадлівыя, даруйце адно аднаму, як і Бог у Хрысьце дараваў вам.